John Bonham

Ο John Bonham, γνωστός και με το παρατσούκλι «Bonzo«, βρίσκεται στο πάνθεον των καλύτερων ντράμερ του κόσμου. Ο ντράμερ των Led Zeppelin παραμένει πηγή έμπνευσης για γενιές ροκ τυμπανιστών.

Γεννήθηκε το 1948 στο Redditch στα Midlands της Αγγλίας. Ο πατέρας του ήταν ξυλουργός και συχνά ο μικρός John τον βοηθούσε στη δουλειά. Από πολύ μικρός έπαιζε κρουστά με τα κουζινικά και όλα τα αντικείμενα του σπιτιού. Στα 10 του απέκτησε το πρώτο του αληθινό κρουστό -ένα ταμπούρο- και στα 15 το πρώτο του drumset, ένα παλιό Premier.

Μελέτησε το στυλ των Gene Krupa, Ginger Baker, Buddy Rich, Art Blakey, Max Roach, Louis Bellson και ήδη, από τις αρχές του 1968, είχε δημιουργήσει μια ισχυρή φήμη μεταξύ των μουσικών και των συγκροτημάτων στην περιοχή του. Είχε το συνδυασμό της δύναμης, την αντοχή, την τεχνική και μια σκηνική παρουσία που τον έκανε να ξεχωρίζει.

Έπαιξε αρχικά σε πολλές τοπικές μπάντες. Το 1968 που ο Jimmy Page σχημάτιζε τους Led Zeppelin κι έψαχνε για τον κατάλληλο ντράμερ, είδε τον Bonham σε μια εμφάνισή του και αμέσως σιγουρεύτηκε ότι ταίριαζε τέλεια στο νέο group. Έτσι ξεκίνησε με τους Led Zeppelin.

Στην διάρκεια της πρώτης περιοδείας των Led Zeppelin στις ΗΠΑ το 1968, ο Bonham έγινε φίλος με τον Carmine Appice τον ντράμερ των Vanilla Fudge, ο οποίος του σύστησε τα Ludwig Drums, τύμπανα τα οποία ο Bohnam θα χρησιμοποιούσε στο υπόλοιπο της καριέρας του. O Bonham στο παίξιμο του χρησιμοποιούσε τα μακρύτερα και πιο βαριά διαθέσιμα sticks, τα οποία αναφέρονται ως “trees” για να επιτύχει το ιδιαίτερο σκληρό του στυλ, το οποίο επέδρασε καταλυτικά σε πολλά τραγούδια των Led Zeppelin (Immigrant Song, When the Levee Breaks, Kashmir, The Ocean, Achilles Last Stand).

Με εξαιρετική τεχνική και ταχύτητα στο δεξί πόδι, ήταν από τους πρώτους που ενσωμάτωσαν στον ήχο τους διπλά χτυπήματα στην κάσα, ενώ ακόμη επέκτεινε το βασικό κιτ του, προσθέτοντας congas, ορχηστρικά τύμπανα και ένα συμφωνικό gong.

Κορυφαία στιγμή στην πορεία του με τους Led Zeppelin ήταν το περίφημο solo του στο τραγούδι “Pat’s Delight” που αργότερα μετονομάστηκε σε “Moby Dick”, το οποίο συχνά στα live διαρκούσε έως και 30 λεπτά (!) και χαρακτηριστικό του ήταν η χρήση γυμνών χεριών για να επιτύχει διαφορετικά ηχητικά εφέ.

Έπαιξε με τους Led Zeppelin ως το τέλος της σύντομης ζωής του, το 1980. Τα υπόλοιπα μέλη των Zeppelin αποφάσισαν να διαλύσουν το συγκρότημα μετά τον θάνατό του, θεωρώντας ότι δεν μπορούν να συνεχίσουν χωρίς αυτόν.