Μια ταινία που παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα. Μια ταινία με τα ντραμς σε πρώτο πλάνο και με τη βία της εξουσίας να σκιάζει τη μουσική από την αρχή ως το τέλος.

Εδώ δεν θα κάνουμε σινεφίλ αναφορά, άλλωστε η κινηματογραφική αξία, η σκηνοθεσία και οι εξαιρετικές ερμηνείες έχουν ήδη λάβει τα εύσημα που αναμφίβολα αξίζουν. Αλλά, αξίζει να σκοτώσεις τη χαρά της δημιουργικής σύμπραξης στη μουσική για χάρη της προσήλωσης στην τεχνική αρτιότητα; Τι αξία έχει η μουσική στο χαρτί, χωρίς τους μουσικούς που θα της δώσουν ζωή περνώντας την μέσα από το μυαλό και το σώμα τους; Η τέλεια αναπαραγωγή ενός έργου είναι αυτοσκοπός; Ένας band leader, ένας διευθυντής ορχήστρας ή ένας δάσκαλος, μια αλαζονική αυθεντία με σαδιστική, εμμονική σχέση με μια υποτιθέμενη «τελειότητα», χρειάζεται και προσπαθεί να μετατρέψει ανθρώπους σε τεχνικές μηχανές ακριβούς αναπαραγωγής. Πόσο εύκολα μπορεί κάποιος να μπει σε ένα τέτοιο παιχνίδι υποτιθέμενου αγώνα υπέρβασης, σε μια μοναστική ασκητική σχέση με την τέχνη, χωρίς χαρά και αισθητική απόλαυση; Κι αν τελικά παίξει το παιχνίδι, θα αξίζει τον κόπο;

Για περισσότερα, δείτε εδώ τα σχόλια του Peter Erskine για την ταινία,

δείτε εδώ ένα καλό άρθρο του Richard Brody στο New Yorker

κι εδώ μερικά παραλειπόμενα – trivia.

Και μερικά trailers (το τρίτο βίντεο ειναι η φοβερή σκηνή «rushing or dragging?…»)

–

–

–

Rushing or dragging?…